Eyguni fyllast

Nívandi sorgin

hevur mong andlit

higstrandi grátin

sum ein kaldur knútur í bróstinum

tí tú

vinur okkara

ert ikki meir

æviga meiningsloysið

tí tú ikki komst aftur

rættvísu vreiðina

um tað vit mistu

og alt

sum ongantíð verður

lemjandi angistina

fyri kalda dýpinum

tóma stólinum

og fyri at svíkja tá á stendur

fløvandi takksemið

tí vit kundu kalla teg vin

tú sum gav

umsorgan

sorgblíðu gleðina

um lívið við tær

sum dugdi at siga frá

og at tiga

sára saknin

tað kennist salt á varrunum

kalda grøv tín rúmar mangt

tárið

– Jóngerð